Rudolf
Sinds vorig jaar woont er een edelhert met twee vrouwtjes in ons bos. Het is een enorm dier met een reusachtig gewei. Af en toe maakt ie een zwaar geluid om zijn aanwezigheid kenbaar te maken en dat schrikt meteen eventuele kapers van zijn harem af.
Twee maanden gelden zagen we tot onze schrik dat het edelhert sterk vermagert was maar nog erger nauwlijks kon lopen en met een poot over de grond sleepte. Het was een vreselijk om de koning van ons bos in deze staat te zien. Tot overmaat van ramp ging hij vlakbij ons huis liggen onder een grote boom en het zag er naar uit dat ie aan het einde van zijn dagen was. Zelf kon hij ook niet meer aan voedsel komen.Wat nu te doen? Normaliter wordt zo,n dier afgeschoten maar dat vonden we nog geen optie. Zo we besloten hem te gaan voeren. Er werd een stellage gemaakt van een oude projectortafel en elke dag kreeg ie paardenbrokken en groenteresten. Rudolf want zo noemen we hem inmiddels maakt dankbaar gebruik van onze giften en heel langzaam zien we hem opknappen. Elke dag een beetje beter, De poot is aardig herstelt alhoewel het waarschijnlijk nooit meer helemaal zal genezen.
Dagelijks komt Rudolf klokslag 16.00 voor zijn diner. Van verre zien we hem aan komen schrijden. Als een vorst met het gewei als een kroon hoog opgeheven over de hei naar ons huis om dan tussen de dennenbomen geduldig te wachten tot de maaltijd wordt geserveert. Daarna verdwijnt ie weer net zo statig als dat ie is gekomen tussen de bomen door in het avondschemer het bos in.
Deze koning van de Veluwe.