Sins een jaar of 20 wonen wij in een bos. De jaren daarvoor waren al onze woonstekken in zoals ze dat hier opde Veluwe noemen het Wilde Westen . Het was dus  best wennen in de begin jaren want het natuurgebeuren heeft hier veel meer impact. Bij een stevig onweer zwiepen de takken van bomen vervaarlijk en krakend langs de ramen en met sneeuw zit je meteen goed vast. Dan moet je je eerst uitgraven. Alle getijden beleven wij hier veel intenser.

Het mooiste van leven in de natuur zijn wel de dieren. Voor ons medebewoners van het stuk grond waar wij op wonen. Het is een komen en gaan van families wilde zwijnen die zich allemaal tegoed komen doen aan de cranberries, kastanjes, beukenootjes en eikels.Soms moeten we er een uit de vijver redden en dat is nog niet zo simpel want als zo,n jong gillend in het water ligt dan kun je er donder op  zeggen dat de moeder vlakbij in de buurt grommend de boel in de gaten houdt en leg dan maar eens aan zo,n dier uit je haar spruit  probeert te redden.Sommigen bosbezoekers zijn blijvertjes. Zo vond onze Maltezer Yuppie  een jaar of 15 geleden een gewond jong zwijn. Het was een strenge winter en we hebben Ernie, zoals we haar noemen , bijgevoed tot ze weer aan de beterende hand was.Vol trots kwam ze later in gezelschap van vriend Bert haar jongen laten zien. Jarenlang heeft ze dat gedaan. Zwijnen komen vaak een bezoekje brengen tegen het avondschemer. We kunnen ze vanuit ons huiskamerraam zien aankomen met hun opgetogen rennende jongen in het kielzog. Genoegelijk kreunend rollend ze zich dan in een modderpoel voor een opfrissend bad waarna de jongen luidzuigend en piepend zich tegoed doen aan de moedermelk. Het maakt ze ook niet uit bij welke moeder. Daar zijn niet kinderachtig in.. Af en toe wordt er een zwijnenmoeder aangereden en ontfermen de andere familieleden zich liefdevol over het kroost want het is een sociaal dier het zwijn. Wij kunnen daar nog veel van leren.

Vorig jaar vonden we onze Ernie dood in het bos. Helemaal grijs van ouderdom. We hebben haar eervol begraven.