Het is nu ruim een jaar dat ik met mijn lieve, wijze vriendin Elisabeth van 82 naar het asiel ging om een poes uit te zoeken omdat ik de energie van een kat om me heen miste: Het spinnen en snorren, de aanraking.

Op de website had ik er een aantal bekeken en mijn oog viel op een witte kat die heel zielig keek en dat ook was volgens het asiel. Kom, dacht ik dan ga ik die maar ophalen. Aangekomen in het asiel zag ik de zielige kat zitten. Helemaal alleen en totaal afgesloten van contact met de anderen.Ik bekeek hem eens goed en opeens flitste het door me heen: nee, nee, ik doe het niet! Jou ga ik niet nemen.Dit gaat me teveel energie kosten om je blij te krijgen.Een thema wat me al mijn hele leven bezighoudt.

Het besluit was heel krachtig en ik voelde een belangrijke levensbeslissing te hebben genomen die te maken geeft met grenzen aangeven.Toch overviel me een ook gevoel van teleurstelling want ik wilde zo graag een kat hebben.

Kijk nog maar eens opnieuw rond, zei mijn wijze vriendin en weer ging ik  langs de hokjes.

Opeens stak daar een lang donkerbruin pootje uit de traliesen keek ik in de ogen van een klein schildpadpoesje dat heel hard lag te spinnen. Dit was ze: mijn kat!

Er stond ook nog een briefje op het hokje: Deze kat moet geplaats worden samen met haar zusje. Achter haar zat een wit gevlekt poesje. Beeldschoon met hele lieve grote  ogen. Geen moment van twijfel. Natuurlijk nam ik ze alle twee! Ninja en Luna.

Ze zijn mee naar huis gegaan. In de papieren stond een niet zo vleiend verhaal over hun gedrag. Ze hielden niet van aanhalen, konden niet met kinderen, wilden niet gekamd, vochten veel etc etc. Nu heb ik jarenlang voor Euro Kinderhulp gewerkt en wel meer van dat soort verhalen over kinderen gelezen.Ben er niet van onder de indruk want het is altijd een gevolg van slechte behandeling en achtergrond en een liefdevolle behandeling doet heel veel.

Mijn poezen wonen nu meer dan een jaar bij mij en ik geniet elke dag van ze!. Okay, de bank heeft rafels en af en toe deelt Ninja haar naam eer aandoent een fllinke tik uit maar wat een liefde krijg ik van mijn twee schatten.Elke keer als ik naar Ninja kijk als ze als een sfinx naast mijn bed zit overvalt mij een gevoel van ontroering en denk : Jij heb mij uitgekozen!